معاونت پژوهش حوزه علمیه الزهراء سلام الله علیها ارومیه

#رقیه_بنت_الحسین

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
دنبالِ او شبِ تار صیاد رفته باشد

فهمیده‌ام در این شهر معنایِ سیری ام را
از ضربِ دست خوردم دندانِ شیری ام را

نامحرمی که با خود دیشب سرِ تو را داشت
وقتی به گوشِ من زد انگشتر تو را داشت

طفلی که خنده می‌زد بر این لباسِ پاره
او گوشوارِ من داشت من زخم گوشواره

من خار می‌کشیدم با ناخُنی شکسته
او با گُلِ‌سر من گیسوی خویش بسته

وقتی که شعله اُفتاد از بام رویِ معجر
نگذاشت ساربان تا بردارم آتش از سر

من باز ماندم از درد از فرطِ ناتوانی
او رفت و پیشِ پایم انداخت تکه نانی

من سخت باز کردم انگشتِ کوچکم را
او رفت و بینِ دستش دیدم عروسکم را

دیشب که خواب رفتم یک‌بار بی عمویم
زنجیرِ دست و پایم پیچید بر گلویم

از کوفه آمدی و سنگِ صبور داری
رنگِ محاسنت زرد بویِ تنور داری

ای سر بیا که مُردم از دخترانِ شامی
از خنده های کوفی از خیزرانِ شامی

ای کاش پای حلقت می‌مُرد دخترِ تو
آری هنوز گرم است رگ‌های حنجر تو

🔸شاعر:حسن لطفی