معاونت پژوهش حوزه علمیه الزهراء سلام الله علیها ارومیه

?بعد از مدت ها وسط هفته زنگ زدم،
به مادرم و گفتم برای ناهار منتظرم باش.
وقتی رسیدم خونه تا درو باز کردم،
دلم خواست
عطر سالاد شیرازی که توی فضا،
پیچیده بود رو بغل کنم!
دیر رسیدم اما سوال کردن نداشت، میدونستم ناهار نخورده و منتظر منه.
سفره رو انداخت کف آشپزخونه و نشستیم به غذا.
“مادرم یه ادویه ای میزنه به غذا که توی هیچ،
رستورانی نیست و اسمش عشقه”
به حد انفجار خوردم،
چهار دست و پا از سفره جدا شدم.
گفت چشمات خستس، چایی دم کنم، یا میخوای بخوابی؟!
گفتم یه دیقه بیا بشین کنارم
بالشت رو تکیه دادم به دیوار و،
سرم رو گذاشتم رو بالشت،
بدون اینکه حرفی بزنه،
نشست کنارم،
چند دفعه ای دستشو کشید به سرم.
چند دقیقه گذشت….
ولی ساکت بود.
دوزاریم افتاد که خیلی شبا،
تا خواسته حرف بزنه،
من سرم رفته تو گوشی،
و لا به لای حرفاش وقتی یه جمله ی، سوالی پرسیده گفتم آره آره….
فقط گفتم آره….
بدون اینکه بشینم پای حرفاش …
بدون اینکه تو چشماش نگاه کنم…
بدون اینکه دستاشو تو دستم بگیرم…
بدون خیلی کارایی که دنیای امروز….
دنیای شلوغ امروز از یادمون برده…
واسه یه آدمایی که اصلا،
معلوم نیست،
چقدر قراره همراهمون باشن
اصلا اگه شرایط الانمون،
یه ذره عوض بشه،
حاضرن تحملمون کنن یا نه…!؟
کلی وقت میذاریم و کلی حرف میزنیم،
که خودمونو بهشون ثابت کنیم…
اما واسه پدر مادری که،
هر جوری باشی
قبولت دارن و پای هر اتفاق،
تو زندگیت وایسادن
و ترو خشکت کردن،
تا به اینجا برسی….حوصله نداریم!
بذار یه چیزی بهت بگم رفیق،
به اندازه ی تمام لحظاتی،
که کنارشون نشستی،
و حرف نمیزنی و بغلشون نمیکنی،
داری حسرت جمع میکنی،
برای وقتی که نداریشون.