معاونت پژوهش حوزه علمیه الزهراء سلام الله علیها ارومیه

#صحیفه_سجادیه

#شرح_صحیفه_سجادیه

دعاى #بیستم_فراز 4 #صحیفۀ_سجادیه - دعای مکارم الاخلاق(19)

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ آلِهِ وَ لاَ تَرْفَعْنِی فِی النَّاسِ دَرَجَةً إِلاَّ حَطَطْتَنِی عِنْدَ نَفْسِی مِثْلَهَا

«الهى بر محمد و آل محمد درود فرست، و مرا در میان مردم به درجه اى سرفراز مکن، مگر آنکه مرا در پیش خودم به همان اندازه پست گردانى».

چون انسان به مقامى دست یابد، و معادل آن مقام در باطن خودش به نور تواضع و خضوع منور نگردد، سراز آلودگى کبر و خود بزرگ بینى درآرد، و کارش به جائى رسد که براى احدى بخصوص گرفتاران و مراجعه کنندگان حسابى باز نکند، و از این راه به خود ضرر اخروى، و به دیگران ضرر دنیائى بزند.

رسول خدا صلّى اللّه علیه و اله فرمود:
اَفْضَلُ النّاسِ منَْ تَواضَعَ عَنْ رِفْعَة:
برترین مردم کسى است که از موضع بزرگى و سربلندى نسبت به همگان تواضع و فروتنى کند.

توازن و تعادل ظاهرى و باطنى که حضرت سجاد علیه السلام از حضرت حق مى طلبد، راستى مسئله بسیار مهمى است، که عامل سعادت و کشاننده خیر دنیا و آخرت، و مورث رسیدن فیض الهى به انسان است.

با این توازن است که انسان نسبت به حق پایدار و ثابت مى ماند، و نسبت به خلق عاشقانه در مقام خدمت و یارى برمی آید.

با این توازن است که کرامت و شخصیت انسان هم چون گل در گلستان شکوفا مى شود، و هر گونه خیرى از دست او براى نجات مردم از مشکلات بروز مى نماید.

وَ لاَ تُحْدِثْ لِی عِزّاً ظَاهِراً إِلاَّ أَحْدَثْتَ لِی ذِلَّهً بَاطِنَهً عِنْدَ نَفْسِی بِقَدَرِهَا
و هر گاه مرا به عزتى آشکار مى‏ نوازى به همان قدر در نفس خود ذلیل گردان

امام سجاد علیه السلام به دنبال درخواستش از حضرت ربّ العزّه عرضه مى دارد:
«سربلندى و عزت آشکار برایم بوجود میاور، مگر آنکه به همان اندازه در باطنم براى من خوارى و ذلت پدیدآورى،
تا دست و پاى خودرا در فضاى آن عزت گم نکنم،
و از حضرت تو غافل نشوم،
و خود را از دیگران برتر ندانم،
که اگر این عنایت را از من دریغ فرمائى از مقام انسانیت دور افتم،
و از کرامت و شرافت نفس و واقعیت وجود خود فاصله گیرم.